We gaan gewoon door
Blijf op de hoogte en volg Lotte
06 Maart 2015 | Tanzania, Stone Town
Hallo jij, wat leuk dat je de moeite neemt om mn nieuwe verslag weer te lezen!
Ondertussen ben ik al 5 weken alleen (althans, zonder Nederlandse vrouwen) in Stone Town en ik moet zeggen dat ik me nog steeds prima weet te redden. Met een hele mannelijke harem om me heen heb ik namelijk geen tijd om me alleen te voelen.
Na het schrijven van mijn vorige verslag heb ik de rest van de week gewoon gewerkt en ondertussen is het eerste deel van mijn stageopdracht opgestuurd naar mijn begeleider om te kijken wat hij er zover van vindt, ik ben dus goed op weg, al zeg ik het zelf!
Na de werkweek heb ik op zaterdag lekker de hele dag rondgehangen in Stone Town en zondag was het tijd voor een verrassing! Echter, een ieder van jullie die mij kent weet dat ik geen hele grote fan ben van verrassingen. Zondagochtend om 10 uur was het tijd om samen met Cassim te vertrekken naar 'bestemming onbekend'. Na 20 keer vragen werd me dan eindelijk verteld wat we gingen doen, we gingen naar Jambiani, naar het huis van zijn ouders. Een paar dagen daarvoor had ik gevraagd hoe het leven in de 'shamba' (buiten de stad in een dorp was) en omdat ik geen goed beeld zou krijgen zonder er heen te gaan had hij besloten me te nemen naar Jambiani. Nou weet een ieder van jullie ook dat ik weinig geduld heb, dus de reis naar Jambiani was een hele beproeving. Nadat we eerst de bus naar Mwanakwerekwe hadden gepakt moesten we vervolgens de 'bus' pakken naar Paje. En deze dingen die ze bussen noemen vertrekken dus niet op een bepaalde tijd. Zo kwam het dus dat we 25 minuten in de hitte hebben zitten wachten tot de chauffeur de bus vol genoeg vond om te vertrekken. Onderweg wel een lekker windje, de achterdeuren konden namelijk niet meer helemaal dicht door alle spullen die er achterin opgestapeld stonden. Na een rit van ongeveer een uur kwamen we aan in Paje waar we vervolgens moesten wachten op de bus naar Jambiani en je raadt het waarschijnlijk al, weer moest er gewacht worden. Niet in de bus deze keer, maar een uur langs de kant van de weg.
Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en zijn we aangekomen in Jambiani waar ik hartelijk begroet werd door de familie (vader, zusje en broertje) van Cassim. Gedurende de dag is denk ik het hele dorp uitgelopen om een glimp op te vangen van de mzungu die zich in Jambiani bevond, want de hele dag bleven er mensen in en uit het huis lopen. Overdag hebben we samen met het broertje van Cassim een heel stuk over het strand gelopen, 's avonds lekker gegeten en lekker primitief een douche genomen --> lees: jezelf douchen met een bakje wat je steeds vult met water uit een emmer! 's Avonds ben ik met Cassim nog wat wezen drinken in een klein restaurantje in Jambiani. En dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn blijkt maar weer, in dit restaurantje kwam ik een boek van Dribbel tegen, je weet wel, dat hondje waar we vroeger allemaal boekjes van voorgelezen kregen toen we klein waren?! Superleuk! Een Nederlands boekje met Engelse vertaling erbij. De rest van de avond heb ik me ontzettend vermaakt met Cassim die mij is zijn beste Nederlands probeerde het boekje voor te lezen.
Omdat ik maandag vrij was en Cassim zijn moeder zondag pas aan het begin van de avond terug kwam van werk zijn we in Jambiani blijven slapen. Na 6 uur 's avonds is er namelijk geen mogelijkheid meer om terug te komen in Stone Town. Na een kort nachtje bij het zusje van Cassim op de kamer (om 4.30 werd ik wakker gemaakt door de grote hoeveelheid hanen die er rondliep) heb ik om 6 uur zijn moeder gedag gezegd en rond half 9 zijn we richting Stone Town gegaan. Toen we echter op weg waren naar de bus werd ik gespot door de lerares van de lokale school en heb ik dus eerst alle klassen en de hele school bekeken. Na dit bezoek toch echt richting de bus en je raad het al, weer wachten! Deze keer hebben we wederom een uur zitten wachten op de bus, gelukkig gingen we deze keer wel gelijk rechtstreeks naar Stone Town, dus geen overstappen.
De rest van de week heb ik gewoon weer lekker gewerkt en vrijdag met ik met Jelle en Robbert (ja echt, Nederlanders!) een hapje en een drankje wezen doen in Mbweni, net buiten Stone Town.
En zaterdag dan het moment dat al weken in mijn agenda staat, de aankomst van Ellen! Samen met Saleh ben ik haar op gaan halen op het vliegveld en daarna zijn we door gereden naar haar huis in Chukwani. Na bezichtiging van het huis was het tijd om inkopen te gaan doen. Saleh was die week al op onderzoek uit geweest om uit te zoeken wat stapelbedden, matrassen en kussens kosten. Dit had Ellen namelijk nodig in haar huis voor de vrijwilligers. De prijs van een stapelbed was voor Saleh 350.000 shilling, ongeveer 175 euro, echter, toen Ellen en ik uit de auto stapten was de prijs voor een bed ineens 450.000 shilling, best bijzonder niet waar?! Uiteindelijk een werkplaats gevonden waar we de bedden voor 330.000 per stuk mee konden nemen. Er waren er echter maar 2 klaar, dus er moesten er nog 2 gemaakt worden welke dinsdags af zouden zijn. Daarna nog een rondje afdingen gedaan bij de man van de matrassen. Ook was een huisraad voor in de keuken nodig en het kopen van pannen, borden etc heeft ons ongeveer 2 uur geduurd, omdat de verkoper het niet eens was met onze prijs. Na lang overleggen, dreigen weg te gaan en gezeur hebben we uiteindelijk 450.000 shilling betaald, en daar mag meneer heel blij mee zijn, omdat de meeste zanzibari 2 maanden moeten werken voor dat geld! Toen we alles bij elkaar gesprokkeld hadden zijn we met de fundi (alles die iets op wat voor manier dan ook maakt) en een mini pick-up volgeladen met 8 matrassen en 2 uit elkaar gehaalde stapelbedden teruggegaan naar Chukwani.
Zaterdag heb ik bij Ellen thuis geslapen en zondag zijn we vrolijk verder gaan winkelen. Na het kopen van kussens en lakens zijn we met Saleh naar Mbweni gegaan om lekker even bij te komen op het strand. Toen we terug wilden gaan hadden we echter een probleem. Het rode gevaarte van Saleh, ook wel auto genoemd, deed het namelijk (alweer) niet. Die jongen moet ongeveer om de dag naar de fundi om zn auto te laten fixen. Na het 10 keer aanduwen van de auto, 10 keer schoonmaken van de plugs en andere ellende kregen we het ding eindelijk aan de praat. We hebben Ellen teruggebracht naar Chukwani en toen begon de race tegen de klok. Het was inmiddels half 10 geweest en de power van Ellen was op (ja je koopt hier 'prepaid power' in). Echter, om 10 uur sluiten de kantoren waar je power kunt kopen in de stad. Saleh en ik hadden 25 minuten om in de stad bij een kantoor te komen en dat is best krapjes als je bedenkt dat de rit van de stad naar Chukwani normaal zo'n 20 minuten duurt. Zondagavond echter niet, binnen 12 minuten, ja ik heb het bijgehouden, waren we in de stad. Tijdens deze rit heb ik echter doodsangsten uitgestaan en Saleh verrot gescholden dus ik ben niet van plan dit record nog een keer te gaan verbreken. We waren gelukkig wel op tijd dus konden we Ellen van power voorzien en daar ging het uiteindelijk om!
Na zondag komt natuurlijk weer maandag en weer tijd voor een nieuwe werkweek. Druk geweest met verschillende kleine opdrachten en natuurlijk mijn onderzoek voor school. Inmiddels is het alweer vrijdag en zit de week er over 4 uurtjes voor mij alweer op en kan ik eens gaan kijken wat het weekend me allemaal brengt!
Tot snel lieve allemaal, xxx
PS: Mochten jullie graag willen weten hoe het avontuur van Ellen met de bedden afgelopen is, hierbij de link naar haar blog! Leuk verhaal, zeker de moeite van het lezen waard als je echt wilt weten hoe het er hier in Afrika aan toe gaat!
http://moreafrica.reislogger.nl/organized-chaos.134581?fb_action_ids=815302185173888&fb_action_types=reislogger%3Awrite
Ondertussen ben ik al 5 weken alleen (althans, zonder Nederlandse vrouwen) in Stone Town en ik moet zeggen dat ik me nog steeds prima weet te redden. Met een hele mannelijke harem om me heen heb ik namelijk geen tijd om me alleen te voelen.
Na het schrijven van mijn vorige verslag heb ik de rest van de week gewoon gewerkt en ondertussen is het eerste deel van mijn stageopdracht opgestuurd naar mijn begeleider om te kijken wat hij er zover van vindt, ik ben dus goed op weg, al zeg ik het zelf!
Na de werkweek heb ik op zaterdag lekker de hele dag rondgehangen in Stone Town en zondag was het tijd voor een verrassing! Echter, een ieder van jullie die mij kent weet dat ik geen hele grote fan ben van verrassingen. Zondagochtend om 10 uur was het tijd om samen met Cassim te vertrekken naar 'bestemming onbekend'. Na 20 keer vragen werd me dan eindelijk verteld wat we gingen doen, we gingen naar Jambiani, naar het huis van zijn ouders. Een paar dagen daarvoor had ik gevraagd hoe het leven in de 'shamba' (buiten de stad in een dorp was) en omdat ik geen goed beeld zou krijgen zonder er heen te gaan had hij besloten me te nemen naar Jambiani. Nou weet een ieder van jullie ook dat ik weinig geduld heb, dus de reis naar Jambiani was een hele beproeving. Nadat we eerst de bus naar Mwanakwerekwe hadden gepakt moesten we vervolgens de 'bus' pakken naar Paje. En deze dingen die ze bussen noemen vertrekken dus niet op een bepaalde tijd. Zo kwam het dus dat we 25 minuten in de hitte hebben zitten wachten tot de chauffeur de bus vol genoeg vond om te vertrekken. Onderweg wel een lekker windje, de achterdeuren konden namelijk niet meer helemaal dicht door alle spullen die er achterin opgestapeld stonden. Na een rit van ongeveer een uur kwamen we aan in Paje waar we vervolgens moesten wachten op de bus naar Jambiani en je raadt het waarschijnlijk al, weer moest er gewacht worden. Niet in de bus deze keer, maar een uur langs de kant van de weg.
Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en zijn we aangekomen in Jambiani waar ik hartelijk begroet werd door de familie (vader, zusje en broertje) van Cassim. Gedurende de dag is denk ik het hele dorp uitgelopen om een glimp op te vangen van de mzungu die zich in Jambiani bevond, want de hele dag bleven er mensen in en uit het huis lopen. Overdag hebben we samen met het broertje van Cassim een heel stuk over het strand gelopen, 's avonds lekker gegeten en lekker primitief een douche genomen --> lees: jezelf douchen met een bakje wat je steeds vult met water uit een emmer! 's Avonds ben ik met Cassim nog wat wezen drinken in een klein restaurantje in Jambiani. En dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn blijkt maar weer, in dit restaurantje kwam ik een boek van Dribbel tegen, je weet wel, dat hondje waar we vroeger allemaal boekjes van voorgelezen kregen toen we klein waren?! Superleuk! Een Nederlands boekje met Engelse vertaling erbij. De rest van de avond heb ik me ontzettend vermaakt met Cassim die mij is zijn beste Nederlands probeerde het boekje voor te lezen.
Omdat ik maandag vrij was en Cassim zijn moeder zondag pas aan het begin van de avond terug kwam van werk zijn we in Jambiani blijven slapen. Na 6 uur 's avonds is er namelijk geen mogelijkheid meer om terug te komen in Stone Town. Na een kort nachtje bij het zusje van Cassim op de kamer (om 4.30 werd ik wakker gemaakt door de grote hoeveelheid hanen die er rondliep) heb ik om 6 uur zijn moeder gedag gezegd en rond half 9 zijn we richting Stone Town gegaan. Toen we echter op weg waren naar de bus werd ik gespot door de lerares van de lokale school en heb ik dus eerst alle klassen en de hele school bekeken. Na dit bezoek toch echt richting de bus en je raad het al, weer wachten! Deze keer hebben we wederom een uur zitten wachten op de bus, gelukkig gingen we deze keer wel gelijk rechtstreeks naar Stone Town, dus geen overstappen.
De rest van de week heb ik gewoon weer lekker gewerkt en vrijdag met ik met Jelle en Robbert (ja echt, Nederlanders!) een hapje en een drankje wezen doen in Mbweni, net buiten Stone Town.
En zaterdag dan het moment dat al weken in mijn agenda staat, de aankomst van Ellen! Samen met Saleh ben ik haar op gaan halen op het vliegveld en daarna zijn we door gereden naar haar huis in Chukwani. Na bezichtiging van het huis was het tijd om inkopen te gaan doen. Saleh was die week al op onderzoek uit geweest om uit te zoeken wat stapelbedden, matrassen en kussens kosten. Dit had Ellen namelijk nodig in haar huis voor de vrijwilligers. De prijs van een stapelbed was voor Saleh 350.000 shilling, ongeveer 175 euro, echter, toen Ellen en ik uit de auto stapten was de prijs voor een bed ineens 450.000 shilling, best bijzonder niet waar?! Uiteindelijk een werkplaats gevonden waar we de bedden voor 330.000 per stuk mee konden nemen. Er waren er echter maar 2 klaar, dus er moesten er nog 2 gemaakt worden welke dinsdags af zouden zijn. Daarna nog een rondje afdingen gedaan bij de man van de matrassen. Ook was een huisraad voor in de keuken nodig en het kopen van pannen, borden etc heeft ons ongeveer 2 uur geduurd, omdat de verkoper het niet eens was met onze prijs. Na lang overleggen, dreigen weg te gaan en gezeur hebben we uiteindelijk 450.000 shilling betaald, en daar mag meneer heel blij mee zijn, omdat de meeste zanzibari 2 maanden moeten werken voor dat geld! Toen we alles bij elkaar gesprokkeld hadden zijn we met de fundi (alles die iets op wat voor manier dan ook maakt) en een mini pick-up volgeladen met 8 matrassen en 2 uit elkaar gehaalde stapelbedden teruggegaan naar Chukwani.
Zaterdag heb ik bij Ellen thuis geslapen en zondag zijn we vrolijk verder gaan winkelen. Na het kopen van kussens en lakens zijn we met Saleh naar Mbweni gegaan om lekker even bij te komen op het strand. Toen we terug wilden gaan hadden we echter een probleem. Het rode gevaarte van Saleh, ook wel auto genoemd, deed het namelijk (alweer) niet. Die jongen moet ongeveer om de dag naar de fundi om zn auto te laten fixen. Na het 10 keer aanduwen van de auto, 10 keer schoonmaken van de plugs en andere ellende kregen we het ding eindelijk aan de praat. We hebben Ellen teruggebracht naar Chukwani en toen begon de race tegen de klok. Het was inmiddels half 10 geweest en de power van Ellen was op (ja je koopt hier 'prepaid power' in). Echter, om 10 uur sluiten de kantoren waar je power kunt kopen in de stad. Saleh en ik hadden 25 minuten om in de stad bij een kantoor te komen en dat is best krapjes als je bedenkt dat de rit van de stad naar Chukwani normaal zo'n 20 minuten duurt. Zondagavond echter niet, binnen 12 minuten, ja ik heb het bijgehouden, waren we in de stad. Tijdens deze rit heb ik echter doodsangsten uitgestaan en Saleh verrot gescholden dus ik ben niet van plan dit record nog een keer te gaan verbreken. We waren gelukkig wel op tijd dus konden we Ellen van power voorzien en daar ging het uiteindelijk om!
Na zondag komt natuurlijk weer maandag en weer tijd voor een nieuwe werkweek. Druk geweest met verschillende kleine opdrachten en natuurlijk mijn onderzoek voor school. Inmiddels is het alweer vrijdag en zit de week er over 4 uurtjes voor mij alweer op en kan ik eens gaan kijken wat het weekend me allemaal brengt!
Tot snel lieve allemaal, xxx
PS: Mochten jullie graag willen weten hoe het avontuur van Ellen met de bedden afgelopen is, hierbij de link naar haar blog! Leuk verhaal, zeker de moeite van het lezen waard als je echt wilt weten hoe het er hier in Afrika aan toe gaat!
http://moreafrica.reislogger.nl/organized-chaos.134581?fb_action_ids=815302185173888&fb_action_types=reislogger%3Awrite
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
