Update!

Mama heeft me er een aantal keer op gewezen weer is een nieuwe blog met een update te schrijven want dat is leuk voor de familie en andere mensen die het lezen..

En nu ik zie dat ik mijn laatste blog op 10 april heb geschreven schaam ik me eigenlijk ook wel een beetje dat ik jullie zo lang op een nieuw bericht heb laten wachten... Maaaaaaaar, hier dan toch een update en voor jullie allemaal dus een teken dat ik nog in leven ben!

De dag na het schrijven van mijn laatste blog ben ik met een aantal jongens van de danscrew naar het huis van Ellen gegaan om daar met zn allen pannenkoeken te eten. De jongens hadden het er al weken over dus het werd ook wel eens tijd. Props voor Hanne die een hele stapel pannenkoeken heeft staan bakken. Natuurlijk moesten de jongens het zelf ook proberen en ik moet zeggen, er zaten wel wat pannenkoekenbakker talentjes bij hoor! Na het bakken was het natuurlijk tijd om te eten en de pannenkoeken gleden bij iedereen goed naar binnen. (de mannen vragen steeds wanneer we weer pannenkoeken gaan eten!) 's Avonds zijn we nog met zn allen richting de stad gegaan om een feestje te vieren bij Tatu. Echter, kwam de helft van de crew pas rond een uur of 2 aan in Tatu, omdat ze moesten helpen met het repareren van een auto, een broer met 'iets' moesten helpen, etc. etc. maar toen de aap uit de mouw kwam bleken de heren gewoon in slaap gevallen te zijn.

De twee weken daarna ben ik lekker druk geweest op stage en ik het weekend heb ik een beetje overal en nergens rondgehangen om lekker te relaxen. 25 april hadden we het afscheidsfeestje van Krista. Ze ging ons na een periode van 2 maanden op Zanzibar verlaten om te gaan reizen in Tanzania, Uganda en Kenia.

Ondertussen was het dus al eind april en bevonden we ons hier midden in het regenseizoen, waar tot dan toe weinig van te merken was. Tot.... 27 of 28 april. Vanaf toen barstte de ellende los. Regen, regen, regen en nog eens regen. Hele dagen lang stortbui na stortbui. In Stone Town hebben ze geen putten zoals die overal in Nederland liggen, dus in alle straten ontstonden riviertjes van 2 of 3 centimeter diep. Gelukkig zijn alle straten van steen dus alles was nog wel redelijk begaanbaar in tegenstelling tot andere delen van het eiland. In Fuoni en Kwerekwe (net naast waar Chako zich bevindt) stonden mensen tot de oksels in het water, en dat na 2 of 3 dagen heftige regen. Na 2 weken ongeveer elke dag regen te hebben gehad is het week afgelopen week wel weer goed geweest. De gevolgen van de regenval zijn echter nog wel duidelijk te zijn. De wegen waren al niet goed, maar door de regenval zijn gewoon hele stukken van wegen weggespoeld, resultaat, wegen vol diepe kuilen. Verder is op veel plekken buiten de stad het water nog niet weg. In Kwerekwe staat het water nog steeds hoog omdat het nergens heen kan. Ook op stage komen was nogal een beproeving. De weg die ik loop van de markt in Kwerekwe naar Chako is namelijk een zandweg.. en je raadt het vast al, met bakken regen en auto's die erover heen rijden en mensen die er lopen wordt dit één grote modderpoel. Ook lagen er plassen van een paar centimeter diep over de hele breedte van de weg. Dus bij Chako komen was een soort survivalrun waarbij je al wist dat je niet droog en schoon ging blijven dus de kunst was om te zorgen dat je zo droog en schoon als mogelijk was bleef. Maar wees gerust, ik heb alles overleefd!

Ondanks de regen heb ik heus ook nog wel leuke dingen gedaan. 2 mei is Jelle na een maandje vakantie in Nederland weer teruggekomen naar Zanzibar en 9 mei was het tijd voor een feestje. Ellen en ik hadden 's avonds samen een hapje gegeten bij Six Degrees wat helemaal bomvol zat. Wat nogal opmerkelijk is aangezien het laagseizoen is hier op Zanzibar op dit moment. Ook verbaasde ik me erover dat het alleen maar Engelsen waren dus ik vroeg me af wat al die mensen hier deden. Tijdens en na het eten hebben we zitten genieten van de Engelsen die grote hoeveelheden alcohol achterover sloegen en steeds meer lawaai begonnen te maken. Na het eten zijn we met Jelle, Adnan, Ally en Cassim naar de rooftop van Six gegaan om is te kijken hoe het feestje van de Engelsen er daar aan toe ging. En waar Engelsen normaal wel is vervelend kunnen zijn als ze dronken zijn was dat nu niet het geval. Iedereen had het goed naar z'n zin en de sfeer was goed. Toen we aan de praat raakten met een paar van de Engelse mannen werd al snel duidelijk wat ze hier deden en waarom ze met zoveel waren. Er was namelijk een Engels marineschip aangemeerd in Zanzibar met aan boord 316 mensen van de marine en het leger. Na een mooi feestje met een hoop dronken Engelsen (die ongeveer net zoveel bier op de grond hebben laten vallen als dat ze opgedronken hebben) ben ik na sluitingstijd lekker naar huis gegaan waarna Ellen en Jelle nog even een afzakkertje hebben gepakt in Tatu.

En dan in het alweer de week van 11 mei. Carola, een vrouw die in december ook met ons op Zanzibar was, is deze week even 'langs' geweest op Zanzibar. 2 dagen heeft ze me blij gemaakt met haar bezoek op Zanzibar en daarna was het helaas voor haar alweer tijd om terug te gaan naar Mombassa, Kenia. Gelukkig hebben we wel tijd gehad om ouderwets gezellig een drankje en dansje te doen bij Tatu. Toen was het zaterdag en tijd om naar Jambiani te gaan, terug naar het huis van Cassim. De vorige keer dat ik daar was had ik een aantal foto's van hem en zijn broertje gemaakt en die heb ik af laten drukken en mee laten nemen door papa en mama. Deze foto's wilde ik graag zelf aan zijn moeder geven dus moest er een bezoekje aan Jambiani gebracht worden. Zaterdag rond een uur of half 6 's middags hebben we de dala dala gepakt en rond een uur of 7 waren we in Jambiani. PROBLEEM! Want... een weg vol met stenen, zand en kuilen, geen licht, en mijn ongelofelijke handigheid (NOT!). Op weg naar het huis van Cassim wat nu ineens een half uur lopen was in plaats van 5 minuten omdat we halverwege al gedropt werden, heb ik ongeveer 10 keer bijna mn nek, enkels en benen gebroken, maar ik heb het gered. Zondag zijn we een heel eind over het strand gaan wandelen, vervolgens terug door Jambiani village en we hebben een bezoek gebracht aan de 'farm' van papa. (en nee, dit is in niks te vergelijken met hoe wel in Nederland 'boeren'). Na een wandeling van zo'n 2,5 uur waren we daarna weer thuis en na wat eten zijn we terug gegaan naar Stone Town in een dala dala die nog het meest te vergelijken is met een soort veredelde veewagen. Helemaal rampvol gepropt op weg naar Stone Town. En wanneer je een uur lang niet kan bewegen omdat je met 30 mensen in een wagentje gepropt zit waar wij niet eens met 20 man in zouden gaan zitten gaat vanzelf alles pijn doen. Dus na een ritje van ongeveer 1,5 uur kwamen we zo stijf als een plank en met een houten kont de dala dala uit. Zondag ben ik lekker op tijd gaan slapen om me voor te bereiden op weer een nieuwe werkweek.

Het is alweer woensdag, dus we zijn alweer halverwege de week. De tijd vliegt hier en eigenlijk gaat het me allemaal iets te snel. Komend weekend heb ik nog maar 3 weken te gaan op Zanzibar. Nog 2,5 week stage, nog 3 weekenden om leuke dingen te doen en dan is het alweer tijd om op het vliegtuig naar Nederland te stappen. 6 juni staat mijn afscheidsfeestje gepland. Pannenkoeken en ander Nederlands voedsel eten bij Ellen thuis met de danscrew en vervolgens een feestje in de stad. Heel naar dat het afscheid nemen nu zo snel dichterbij komt en alles hier achterlaten gaat nog lastig worden.

Ik houd jullie op de hoogte van alle dingen die ik hier in mijn laatste weken op Zanzibar nog ga doen en ik zal jullie laten weten hoe mijn afscheidsfeestje was!

Tot snel en tot snel is nu echt tot snel, want ik ben alweer bijna thuis!

Liefs en een dikke kus, x