Kwestie van wennen

Lieve allemaal, jambo!

Op moment van schrijven ben ik goed een week in Zanzibar, maar laten we bij het begin van mijn avontuur beginnen.

24 december, 4.30 Dusseldorf.
Ik was van plan om in te checken voor mijn vlucht naar Stone Town, maar volgens de meneer op het vliegveld kan hij me niet inchecken omdat ik geen visum heb en dus volgens hem Tanzania niet binnen zou komen. PANIEK! Na wat geruststellende woorden van mn familie, 'je vliegt gewoon naar Schiphol en kijkt hoe het daar gaat' toch maar op het vliegtuig gestapt.

Daar ging ik dan.. afscheid genomen van mn ouders en zusjes, helemaal alleen richting de douane, op naar een nieuw avontuur. Na een uurtje vliegen kwam ik 's ochtends om kwart over 7 aan op Schiphol. Daar snel mn koffer van de bagageband gehaald en vol zenuwen naar de incheckbalie gegaan. Inchecken zonder visum bleek hier echter geen probleem dus de paniek was snel verdwenen.

Na een overstap op Nairobi na 8 uur vliegen kwam ik om 23.45 op Zanzibar aan. Bij binnenkomst op het vliegveld moest ik een formuliertje invullen om een visum aan te vragen. De meneer achter de douane had niet veel haast dus het duurde wel even voordat het visum in mijn paspoort geplakt zat, maaaaaar, het is gelukt! Het was trouwens op moment van aankomst nog een graad of 30, dus het verschil in temperatuur met Nederland is groot!

Na aankomst op het vliegveld zijn we snel naar het appartement gereden. Ik deel mijn appartement met Sam en Tessa, maar heb wel een eigen slaapkamer met een zee van ruimte. Slapen leek echter makkelijker gezegd dan gedaan. Het appartement is namelijk heel gehorig en de stad is de hele dag en nacht erg rumoerig, daarnaast is het ook 's nachts erg warm. Na ongeveer een week ben ik er wel redelijk aan gewend, maar ik heb de eerste paar nachten erg geslecht geslapen.

Na de eerst nacht was het tijd om kerst te vieren. Ik kreeg echter niet echt het idee dat het kerst was, aangezien ik met 30 graden in de volle zon liep. We zijn 's avonds met zn allen naar een mooi feestje in Kendwa geweest, een uur met de taxi richting het noorden van het eiland.

Verder zijn we de dagen daarna wezen snorkelen in de buurt van een zandbank, en zijn we een dagje in Paje naar het strand geweest. Het is raar om te zien dat er plekken in de wereld zijn die echt zo mooi zijn als de afbeeldingen die je op Google vindt. Een helderblauwe zee, palmbomen en een prachtig wit strand. Wat is het leven goed op zo'n moment!

De 29e was het tijd voor de eerste stagedag. Ik loop stage bij Chako en de werkplaats zit buiten de stad, wat betekent dat we elke dag met de daladala, een soort taxibusje naar stage gaan. Voor een enkele reis betalen we 300 shilling, ongeveer €0,15. Het verkeer in de stad is erg chaotisch, dus ik ben elke keer weer blij als ik levend uit kan stappen op de eindbestemming. Of er hier verkeersregels zijn weet ik nog niet, want ik kan ze niet echt ontdekken. Verder is de kans erg groot dat je in plaats van paard en wagen, ezel en wagen of koe en wagen op de staat ziet lopen. De daladala die wij altijd moeten hebben is de 510 naar de Kwerekwe markt. Een daladala heeft ongeveer 10 zitplekken, maar ze krijgen het daar voor elkaar om gewoon 15 mensen mee te nemen. Wij hebben gewoon een busje, maar en rijden ook hele oude auto's met een soort overdekte houten laadbak achterop waar mensen gewoon als vee op elkaar gestapeld zitten.

Op stage gaat alles hier lekker z'n gangetje en alles gaat lekker rustig aan. Mensen maken zich hier niet snel druk, wat ik overigens ook wel snap met de hitte hier! En zo rond een uur of 2 krijgen we hier 's middags lunch bereid door 1 van de vrouwen die hier werken. Voor 2000 shilling, ongeveer 1 euro krijg je een lokale warme maaltijd voorgeschoteld!

Verder ben ik tot nu toe elke avond eigenlijk in Forodhani Gardens geweest. Een park aan zee waar 's avonds allerlei eetkraampjes opgebouwd worden en waar het een drukte van jewelste is. Mensen ontmoeten elkaar daar, eten wat, en springen vanaf de stadsmuur in de zee. Kortom: genoeg om te zien!

Waar ik ook erg aan moest wennen is dat kleine kindjes hier gewoon de hele dag alleen op straat zijn. Wat echter wel opvalt is dat iedereen hier weet welke kindjes bij welke ouders horen en waar ze wonen, dus de sociale controle is erg groot. Ons appartement zit boven de winkel van Fabi en wanneer ouders op zoek zijn naar hun kind komen ze het daar zoeken. Ze krijgen van Fabi namelijk altijd snoep, en de kids vinden 8 blonde vrouwen machtig interessant. Net als de rest van de bevolking trouwens! We worden overal begroet en aangesproken en de bevolking is erg vriendelijk. Het woord dat ik hier al veel gehoord heb is Mzungu, wat zoveel betekent als buitenlander of blanke. Dat woord word hier echter niet gezien als discriminerend, maar gewoon als 'aanspreektitel'.

Waar ik ook erg aan heb moeten wennen is de temperatuur. En dan zou je denken, met 30+ graden doe je lekker een korte broek aan. Nou niet dus! Om gerespecteerd te worden door de lokale bevolking moet je hier lange rokken of broeken aan, een shirt wat je schouders bedekt, of een hemdje met een sjaal over je schouders. Wat dan wel weer lekker is is dat de douche die je neemt koud is (mits er water uit de kraan komt want dat is ook niet altijd het geval!).

Kortom, alles wat ik hier zie, doe en meemaak lijkt eigenlijk in niks op wat we in Nederland gewend zijn. Ik moet wennen aan alles wat ik doe en zie, maar het gaat tot nu toe best goed. Omdat ik hier tot juni zal blijven wil ik ook proberen om Swahili te leren en de mensen hier vinden het superleuk wanneer ze horen dat je een paar woorden Swahili spreekt!

Voor zover is het denk ik voor nu wel weer even genoeg geweest..
Ik hou jullie op de hoogte van alles wat ik hier beleef!

Tuta o nana, xxx